London-Protocol in werking getreden voor Europese octrooien

Op grond van het Europees Octrooiverdrag (EOV) kan een Europees octrooi verleend worden voor een uitvinding in één of meerdere door de aanvrager aangewezen EOV lidstaten (waaronder alle EU lidstaten). Nadat het Europese octrooi is verleend wordt dit inhoudelijk bepaald door het nationale octrooirecht van de aldus door de octrooihouder aangewezen lidstaten. Het EOV kent drie officiële verdragstalen (Engels, Duits en Frans), maar wil een Europees octrooi zijn rechtsgeldigheid behouden voor ieder van de aangewezen lidstaten, dan was aanvankelijk nodig dat dit octrooi binnen een bepaalde tijd in de nationale taal van de aangewezen lidstaten vertaald werd. Indien Nederland was aangewezen moest het octrooi dus ook (vanuit het Engels, Duits of Frans) vertaald worden in het Nederlands. Met name door de hoge vertaalkosten kon het aanvragen en in stand houden van octrooien voor de rechthebbende in veel EOV lidstaten een dure aangelegenheid zijn. Daar is vanaf 1 mei 2008 verandering ingekomen door de inwerkingtreding van het London-Protocol waarmee de vertaalkosten aanzienlijk verlaagd kunnen worden.

London-Protocol
De lidstaten van het EOV waren al lange tijd doende om deze vertalingskosten omlaag te brengen. Dit leidde ertoe dat zij op 17 oktober 2000 onderling hebben afgesproken in het zogeheten London-Protocol (ook wel bekend onder de naam Vertalingen-Protocol) dat iedere EOV lidstaat die als officiële taal (onder meer) Engels, Frans of Duits kent, een vrijstelling verleent voor het vereiste om het Europese octrooi te vertalen. Tevens is afgesproken dat iedere EOV lidstaat die niet Engels, Duits of Frans als officiële taal heeft (zoals Nederland) vrijstelling verleent om het octrooi te vertalen in de eigen nationale taal, indien het is verleend in een door dat land aangewezen officiële EOV taal (dus Engels, Duits of Frans). Daar staat tegenover dat die lidstaten wel verplicht kunnen stellen dat de conclusies van het octrooischrift vertaald worden in de eigen nationale taal. Verder geldt als uitzondering dat een vermeende inbreukpleger aan de octrooihouder kan vragen om een volledige vertaling te verstrekken van het Europese octrooi in de eigen nationale taal.
Het Protocol treedt in werking nadat acht lidstaten, waaronder Engeland, Duitsland en Frankrijk, dit hebben bekrachtigd. Als laatste (8e lidstaat) heeft Frankrijk op 29 januari 2008 het Protocol bekrachtigd, zodat dit ook voor al die 8 lidstaten (waaronder Nederland) op 1 mei 2008 in werking is getreden.

Wat betekent dit nu concreet voor Nederland?
Nederland heeft het Engels gekozen als officiële taal. Dit betekent dat indien het Europese octrooi verleend is in de Engelse taal, geen vertaling in het Nederlands hoeft plaats te vinden, behalve voor de conclusies. Is het Europees octrooi verleend in de Duitse of Franse taal, dan moet dit octrooi vertaald worden in het Nederlands of het Engels. Is de vertaling in het Engels, dan dienen in alle gevallen ook nog de conclusies van het octrooi in het Nederlands vertaald te worden. Daarnaast is de octrooihouder verplicht zijn octrooi in het Nederlands te vertalen op verzoek van een vermeende Nederlandse inbreukpleger. Hoewel dus de inwerkingtreding van het London-Protocol een verlaging oplevert van de vertaalkosten, is de octrooihouder nog niet helemaal gevrijwaard van vertalingen. Dit betekent echter wel dat de komende tijd de vertaalkosten behoorlijk ingeperkt kunnen worden, zeker indien de Nederlandse aanvragers van Europese octrooien hiervoor het Engels gebruiken. Het zal er hoogst waarschijnlijk ook toe gaan leiden dat voor het Europese octrooi gemakkelijker meerdere landen zullen worden aangewezen (waaronder Nederland).